Μια κόκκινη λάβα, ένα ματωμένο ποτάμι,
τσάκισε απόψε το Βορρά,,,
γκρεμισμένα Τείχη, ματωμένοι φράχτες,
ραγισμένες καρδιές. Εικόνες φριχτές, ανόσιες.
Πάρεργο των Γερόντων να ματώνουν την Ιστορία.
Κήποι με ΜΑΤΩΜΕΝΕΣ παπαρούνες.
ΧΩΡΙΑ με νέους Εφιάλτες.
Δρόμοι στενοί με αδιέξοδα, γεμάτοι
Δάκρυα!
Ο πνιγμένος ζητά βοήθεια.
Οι βρύσες στάζουν κλάματα,
κλάματα λίγων συνετών,
ΜΩΡΩΝ!
Τα μωρά, οικέτες των “γονιών”,
ο γέροντας τα μάτια κλείνει.
Τυφλός μακάρι να ήταν. ΤΥΦΛΟΣ!…
Ανάξια Γη, Ανάξιοι Άνθρωποι.
Πού ΣΥΝΕΣΗ? Πού ΙΔΑΝΙΚΑ?
Το ματωμένο ποτάμι απάντησε:
“Όχι, ο Βουκεφάλας δεν ήταν Ζάσταβα”
Η κόκκινη λάβα τσάκισε,,,
,,,Χάθηκε έτσι ο εφιάλτης του Βορρά!
Του Νίκου Καπλάνη!
1992!!!
Το συγκεκριμένο ποίημα κέρδισε το 1992,
το ΄Α Βραβείο Ποίησης του Συλλόγου Φιλολόγων Αργολίδας!