Κραυγάζει ο Άνεμος τις Θαμμένες Σκέψεις.
Αυτές που μας στέρησαν την Μνήμη του Απρόσιτου.
Εκείνες τις στιγμές που κρατούσαμε στις Χούφτες μας τον Κόσμο.
Και δεν φοβόμασταν…
Φτερουγίζει η Λήθη τις Μεγάλες Προσδοκίες.
Εκείνες που μας γέννησαν οι Στίξεις των Ονείρων.
Αυτές που έγειραν στο προσκεφάλι μας μια Νύχτα με Πανσέληνο.
Και δεν ονειρευόμασταν…
Χτενίζει την μνήμη μας το Κλάμα ενός Μωρού Παιδιού.
Εκείνο που το πήρε ο Δολοφόνος του Κρόνου.
Αυτό που φώλιασε σε Μητροκτόνα Αγκαλιά.
Και δεν δακρύζαμε…
Ναυαγεί το Είναι μας σε Αδιέξοδες Θάλασσες.
Σ΄εκείνες που το Πούσι είναι Βαμμένο Διάφανο.
Σ΄αυτές που οι Άγκυρες επιπλέουν δίπλα στα Κουφάρια των Πλοίων.
Και δεν κολυμπούσαμε…
Αλλάζει η Ματιά μας Προορισμό με Σπασμένη Πυξίδα για Οδηγό.
Αυτήν που έσπασαν τα Κάλπικα Κρύσταλα της Νιότης μας.
Εκείνη που μας πούλησαν στο παζάρι Γύφτοι ντυμένοι Φίλοι.
Και δεν ντράπηκαν…
Αλλάζει φορά κι ο Άνεμος.
Εκείνος που τρώει τα Σωθικά μας.
Αυτός που Θεριεύει τις Αιώνιες Φωτιές της Νιότης μας.
Και δεν φοβόμαστε.
Στο ταξίδι αυτό θα είμαστε Μονάχοι…Εμείς και οι Γλάροι.
Γητευτές του Ουρανού και της Θάλασσας.
Θαλασσοπούλια και Εραστές σε καμβά με Ουράνια Χρώματα.
Του Νίκου Καπλάνη!
1992!!!