Από το θρυλικό “Όχι” στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έως τη σημερινή αναγέννηση του πατριωτικού φρονήματος. Τα λάθη, οι χαμένες ευκαιρίες και η αναδυόμενη ελπίδα για το μέλλον.
Ημερα του “Οχι” και η ΑρχΗ του Εθνικου Θριαμβου
Η 28η Οκτωβρίου 1940 είναι μια από τις λαμπρότερες σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Όταν η Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι επέδωσε τελεσίγραφο στον Έλληνα πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, απαιτώντας να επιτρέψει την είσοδο των ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα, ο Μεταξάς απάντησε με το θρυλικό “Όχι”. Αυτό το “Όχι” δεν ήταν μόνο μια απάντηση στον φασισμό, αλλά και μια πράξη υπερηφάνειας και ανυπακοής που ενσάρκωσε την αδούλωτη ελληνική ψυχή.
Η ηρωική αντίσταση των Ελλήνων κατά των ιταλικών δυνάμεων στα βουνά της Βορείου Ηπείρου αποτέλεσε έναν από τους πιο αξιοσημείωτους θριάμβους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αν και η Ιταλία υπερείχε στρατιωτικά, οι Έλληνες στρατιώτες, με τον ηρωισμό και την αποφασιστικότητά τους, όχι μόνο αμύνθηκαν με επιτυχία, αλλά και αντεπιτέθηκαν, επιφέροντας σοβαρές ήττες στις δυνάμεις του Άξονα. Αυτή η νίκη δεν ήταν μόνο μια αμυντική επιτυχία, αλλά και μια στρατηγική καθυστέρηση για τις γερμανικές δυνάμεις, οι οποίες αναγκάστηκαν να μεταβάλουν τον πολεμικό τους σχεδιασμό. Η καθυστέρηση που προκλήθηκε από την ελληνική αντίσταση είχε σημαντικές συνέπειες στον παγκόσμιο πόλεμο. Καθυστερώντας την επίθεση των Γερμανών στη Σοβιετική Ένωση, οι Έλληνες άνοιξαν τον δρόμο για τη ρωσική αντεπίθεση που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη συντριβή των δυνάμεων του Χίτλερ. Χαρακτηριστικά, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ ανέφερε:
“Αν δεν ήταν η γενναιότητα των Ελλήνων, η Ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου θα ήταν διαφορετική”.
Τα Λαθη των Πολιτικων Ελιτ και οι Χαμενες Ευκαιριες
Παρά την αναμφισβήτητη συμβολή της Ελλάδας στον πόλεμο, οι επόμενες δεκαετίες χαρακτηρίστηκαν από πολιτικές και οικονομικές αστοχίες που εμπόδισαν τη χώρα να αξιοποιήσει αυτή τη μεγάλη νίκη. Ο εμφύλιος πόλεμος που ακολούθησε και η εξάρτηση της Ελλάδας από ξένες δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία, διέβρωσαν την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της χώρας.
Οι πολιτικές ελίτ της μεταπολεμικής Ελλάδας απέτυχαν να διαχειριστούν τα εθνικά συμφέροντα με προτεραιότητα, οδηγώντας σε μια συνεχή εξάρτηση από ξένα οικονομικά και πολιτικά κέντρα. Η μεταπολίτευση, αν και έφερε σταθερότητα, επέτρεψε τη διαφθορά και τον έλεγχο από εξωτερικούς δανειστές. Αυτές οι ελίτ, αντί να δημιουργήσουν μια ισχυρή και ανεξάρτητη Ελλάδα, συνέχισαν να παραδίδουν τον έλεγχο του εθνικού πλούτου και των πολιτικών αποφάσεων σε διεθνείς οργανισμούς. Όπως είχε πει ο Στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας,
“Η Ελλάδα δεν μπορεί να προχωρήσει όσο παραμένει εξαρτημένη από ξένες δυνάμεις και οικονομικά συμφέροντα”.
Αυτό το φαινόμενο της εθελοδουλίας είναι εμφανές μέχρι σήμερα, με τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα να υπηρετούν κυρίως τις ανάγκες των ξένων δανειστών και όχι του ελληνικού λαού.
Παρά τις τεράστιες θυσίες του ελληνικού λαού, ειδικά κατά την οικονομική κρίση της δεκαετίας του 2010, οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης απέτυχαν να οδηγήσουν τη χώρα σε μια πραγματική πορεία ανάπτυξης και αυτονομίας. Η ευκαιρία για μια εθνική αναγέννηση, η οποία θα βασιζόταν στα ηθικά πρότυπα και στις αξίες που ανέδειξε το έπος του 1940, χάθηκε λόγω της πολιτικής διαφθοράς και της οικονομικής κακοδιαχείρισης.
Η Σημερινη Κριση και η Αδυναμια του Πολιτικου Συστηματος
Σήμερα, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πνευματική, κοινωνική και οικονομική κρίση. Η έλλειψη παιδείας, η κυριαρχία των υλιστικών αξιών και η παρακμή της πολιτικής ηθικής οδηγούν σε μια γενικευμένη αίσθηση αδυναμίας και παρακμής. Η οικονομική κρίση και η μακροχρόνια λιτότητα έχουν επιφέρει σοβαρά πλήγματα στην κοινωνία, με τη μεσαία τάξη να διαλύεται και τους νέους να αναζητούν ευκαιρίες στο εξωτερικό. Η πνευματική κρίση είναι ίσως η πιο σοβαρή. Η αποκοπή από τις παραδόσεις, τις εθνικές αξίες και την ορθόδοξη πίστη οδήγησε σε μια κοινωνία που αγωνίζεται να βρει το νόημα και την κατεύθυνσή της. Όπως είχε πει ο Μακρυγιάννης,
“Χωρίς πίστη και αξίες, ένας λαός δεν μπορεί να προκόψει”.
Η πολιτική σκηνή της μεταπολίτευσης δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις ανάγκες του λαού, καθώς τα κόμματα που κυβέρνησαν εξυπηρετούσαν κυρίως ξένα συμφέροντα και τα προσωπικά τους οφέλη. Η ελληνική οικονομία παρέμεινε εγκλωβισμένη στη διαρκή εξάρτηση από το εξωτερικό χρέος, με τις ελίτ να αγνοούν τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας.
Η Αναδυομενη Ελπιδα: Νέα Πατριωτικα Μετωπα
Ωστόσο, μέσα από τις στάχτες της κρίσης, αναδύεται μια νέα ελπίδα. Τα τελευταία χρόνια, νέα δεξιά, πατριωτικά κόμματα κάνουν την εμφάνισή τους στο πολιτικό προσκήνιο. Αυτά τα κόμματα δεν έχουν καμία σχέση με τις διεφθαρμένες πρακτικές του παρελθόντος και αντιπροσωπεύουν μια αυθεντική φωνή του ελληνικού λαού. Οργανώνονται με σκοπό να προασπίσουν τα εθνικά συμφέροντα, δίνοντας έμφαση στην ανεξαρτησία της Ελλάδας, τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο.
Αυτά τα νέα κινήματα ενσαρκώνουν τις αξίες που ανέδειξε το έπος του 1940: την πίστη στην πατρίδα, την υπεράσπιση της ελευθερίας και την αντίσταση σε κάθε μορφή υποταγής. Οι ιδέες αυτές είναι πιο ζωντανές από ποτέ, και αυτά τα κόμματα προσφέρουν έναν νέο δρόμο, μακριά από τη διαφθορά και την εξάρτηση των προηγούμενων δεκαετιών. Όπως είχε πει ο Κολοκοτρώνης,
“Ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για την ελευθερία της Ελλάδας, και δεν την παίρνει πίσω”.
Αυτό το πνεύμα της ελευθερίας και της αντίστασης ζει ακόμη και σήμερα, μέσα από τα πατριωτικά μέτωπα που προσπαθούν να αναλάβουν τον έλεγχο της χώρας και να οδηγήσουν την Ελλάδα σε ένα καλύτερο μέλλον.
Συμπερασμα
Το έπος του 1940 παραμένει σύμβολο θάρρους, θυσίας και αγάπης για την πατρίδα. Ωστόσο, τα λάθη του πολιτικού συστήματος κατά τη μεταπολεμική περίοδο και οι χαμένες ευκαιρίες οδήγησαν την Ελλάδα σε μια μακρά πορεία κρίσης και εξάρτησης. Παρά ταύτα, η σημερινή κρίση μπορεί να μετατραπεί σε ευκαιρία. Τα νέα πατριωτικά κινήματα, τα οποία αντλούν δύναμη από την ιστορική μνήμη και την εθνική ταυτότητα, υπόσχονται να οδηγήσουν την Ελλάδα σε μια νέα πορεία εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας.
Η Ελλάδα μπορεί να ξαναγεννηθεί, αρκεί να αντλήσει δύναμη από την ιστορία της και να επανεξετάσει τις αξίες της, όπως έκανε το 1940. Με τη σωστή καθοδήγηση και ένα νέο όραμα, το μέλλον μπορεί να είναι λαμπρό.