Απο τον Μυστικο Δειπνο στη Θυσια του Σταυρου
Εισαγωγη:
Η Μεγάλη Πέμπτη είναι η μέρα που η αγάπη του Χριστού κορυφώνεται και η ανθρώπινη αδυναμία αποκαλύπτεται. Το πρωί, η Θεία Λειτουργία του Μυστικού Δείπνου μας καλεί να κοινωνήσουμε το Σώμα και το Αίμα Του, ενώ το βράδυ, στον Όρθρο της Μεγάλης Παρασκευής, ο Εσταυρωμένος βγαίνει στις εκκλησίες. Είναι η μέρα της απόλυτης θυσίας, που συντρίβει την καρδιά μα ανάβει το φως της σωτηρίας.
Η Μεγάλη Πέμπτη ξεκινά με τον Μυστικό Δείπνο, τη στιγμή που ο Χριστός, γνωρίζοντας το τέλος Του, δίνει στους μαθητές Του το μεγαλύτερο δώρο: τη Θεία Ευχαριστία. «Λάβετε, φάγετε, τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου», λέει, και η Εκκλησία γίνεται ο χώρος όπου ο Θεός ενώνεται με τον άνθρωπο. Πόσο ανεξιχνίαστη είναι αυτή η αγάπη, που ο Κύριος γίνεται τροφή για χάρη μας; Όμως, η μέρα δεν μένει στη γαλήνη του Δείπνου. Ο Ιούδας φεύγει στο σκοτάδι, η προδοσία ολοκληρώνεται, και ο Χριστός οδηγείται στον κήπο της Γεθσημανή. Εκεί, ο Υιός του Ανθρώπου ιδρώνει αίμα, παρακαλώντας «Πάτερ, εἰ βούλει, παρένεγκε τὸ ποτήριον τοῦτο ἀπ’ ἐμοῦ». Η ανθρώπινη φύση Του τρέμει, μα η θεϊκή Του θέληση υπακούει: «Πλὴν μὴ τὸ θέλημά μου, ἀλλὰ τὸ σὸν γινέσθω».
Το βράδυ, ο Όρθρος της Μεγάλης Παρασκευής φέρνει τον Εσταυρωμένο μπροστά μας. Τα Δώδεκα Ευαγγέλια αφηγούνται το Πάθος: τη δίκη, τους εμπτυσμούς, το μαστίγωμα, τον Σταυρό. Το τροπάριο «Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου» ψάλλεται, και η καρδιά σπαράζει. Ο Θεός, που έπλασε τον κόσμο, κρέμεται γυμνός, ταπεινωμένος, για να λυτρώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία. Ποιο μυαλό μπορεί να χωρέσει το μυστήριο; Ο Σταυρός δεν είναι ήττα, αλλά νίκη – η θυσία Του σπάει τα δεσμά του θανάτου. Η Μεγάλη Πέμπτη μας καλεί να γονατίσουμε μπροστά στον Εσταυρωμένο, να δούμε τις πληγές Του ως καθρέφτη των δικών μας αμαρτιών. Μα μέσα στη συντριβή, η ελπίδα γεννιέται: ο Χριστός δεν πεθαίνει για να μας καταδικάσει, αλλά για να μας αναστήσει. Η ψυχή, βαριά από το βάρος της αμαρτίας, βρίσκει παρηγοριά στη θυσία Του – ο Νυμφίος γίνεται Αμνός, και το αίμα Του καθαρίζει τον κόσμο. Είναι η μέρα που η αγάπη νικά τον φόβο, ο Σταυρός γίνεται σκάλα προς τον ουρανό, και η καρδιά μας μαθαίνει να λέει «Κύριε, μνήσθητί μου».
«Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας. Στέφανον ἐξ ἀκανθῶν περιτίθεται ὁ τῶν ἀγγέλων βασιλεύς. Ψευδῆ πορφύραν περιβάλλεται ὁ περιβάλλων τὸν οὐρανον ἐν νεφέλαις. ‘Ράπισμα κατεδέξατο ὁ ἐν Ἰορδάνῃ ἐλευθερώσας τὸν Ἀδάμ. Ἥλοις προσηλώθη ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Λόγχη ἐκεντήθη ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου. Προσκυνοῦμέν σου τὰ πάθη, Χριστέ. Δεῖξον ἡμῖν καὶ τὴν ἒνδοξόν σου ἀνάστασιν».