Η Ετοιμοτητα για τον Ερχομο του Νυμφιου
Εισαγωγη:
Η Μεγάλη Τρίτη μας φέρνει στην Παραβολή των Δέκα Παρθένων, μια διδασκαλία που αγγίζει την ψυχή με δέος και φόβο. Οι φρόνιμες παρθένες μας καλούν σε εγρήγορση, οι μωρές μας προειδοποιούν για τον κίνδυνο της αμέλειας. Είναι μέρα που η Εκκλησία μας ζητά να ετοιμαστούμε για τον Νυμφίο, που έρχεται απρόσμενα.
Η παραβολή μιλά για δέκα παρθένες που περιμένουν τον γαμπρό. Οι πέντε, φρόνιμες, είχαν λάδι στα λυχνάρια τους – σύμβολο των καλών έργων και της ζωντανής πίστης. Οι μωρές, αμελείς, άφησαν τα λυχνάρια τους να σβήσουν, και η πόρτα του νυφικού θαλάμου έκλεισε γι’ αυτές. Το τροπάριο «Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται» ηχεί σαν κραυγή στην ψυχή: είμαστε έτοιμοι; Πόσο συχνά αφήνουμε τη λάμπα μας άδεια, γεμίζοντας τη ζωή μας με μάταιες έγνοιες αντί για προσευχή και αγάπη; Η μέρα αυτή φέρνει συντριβή – η αμαρτία μας κρατά μακριά από τον Νυμφίο, μα η φωνή Του μας καλεί να επιστρέψουμε.
Το βράδυ, το τροπάριο της Κασσιανής συγκλονίζει: η αμαρτωλή γυναίκα, με δάκρυα και μύρο, ζητά συγχώρεση, δείχνοντας τον δρόμο της μετάνοιας. Είναι η ελπίδα μας – ακόμα κι αν πέσαμε, μπορούμε να σηκωθούμε. Η Μεγάλη Τρίτη μας διδάσκει ότι η ζωή είναι δανεικός χρόνος, ένα δώρο για να γεμίσουμε τα λυχνάρια μας. Ο Χριστός δεν ζητά τελειότητα, αλλά καρδιά που Τον αναζητά. Η ψυχή γονατίζει μπροστά στο έλεός Του, μα αναθαρρεί, ξέροντας ότι η πόρτα της σωτηρίας είναι ακόμα ανοιχτή για όσους μετανοούν.
Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή,τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας.Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρκάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει.Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοιςὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσουςτίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.