Ο καλπασμός της άγριας θάλασσας,σε ξύπνησε ψυχή
εκείνη η ηχώ των ναυαγίων,μόνιμη πόρνη στις αμμουδιές των ονείρων!
Στην άμμο,τα βράδια μετρούσα με κοχύλια’
ένα κοχύλι,ένα βράδυ και δέκα όνειρα!
,,,στο τελείωμα του φλοίσβου,κεντούσα με ασήμι το κορμί σου,
και η σελήνη,σ΄ένα παιχνίδι της Μοίρας
έστελνε πάντα Σκιές,επάνω σε μένα τον ήλιο!!!
Και εκεί στο πέλαγο,που η θάλασσα η αγριεμένη
γίνεται στρώμα τ΄ουρανού’ στεντόρεια λάμψη,ηφαιστειακή’
,,,απ’τ’αστέρια που έπεσαν να κοιμηθούν
,,,απ’τα κύματα που θέλησαν το φεγγάρι να ερωτευθούν!!!
Μα χηρεύει η Σελήνη την μοναξιά της’
πενθεί τον ήλιο,πενθεί εμένα’
εμένα που στολίζω τα μάτια μου κραυγές
εσένα που βάζεις στα φτερά μου πυρκαγιές!!!
Κι όλους αυτούς τους πενθεί η Σκέψη.
τα χέρια ,τα μάτια,τα δάκρυα,τα χείλη,,,
το κλάμα του βρέφους που είναι γέλιο,,,
όλους τους πενθεί!!!
Τον ψαρά που ψάρεψε στα δίχτυα του τον παράδεισο’
μα ήταν μικρά τα δίχτυα και κοπήκανε.
Τον αέρα που φύσηξε σ’αδειανό κατάρτι’ και τα κουπιά σπασμένα.
Τα πανιά σκιστήκανε πριν γεννηθεί ο ήλιος,
πριν γεννηθώ εγώ,ένα βράδυ αυτού του Μάρτη!!!
Ο καλπασμός της άγριας θάλασσας, με ξύπνησε ψυχή
εκείνη η ηχώ των ναυαγίων,μόνιμη πόρνη στις αμμουδιές των ονείρων,,,
μου φώναζε πάντα:”,,,και δεν υπάρχουν σκλάβοι στον έρωτα,
μονάχα τ’αδέλφια σου’ νεκροί ποιητές”!!!
και εγω ζωντανεύω την εικόνα σου’εκείνο το βράδυ του χειμώνα.
Χιονισμένο τριαντάφυλλο που άγγιξα και έβαψα κόκκινο το χιόνι!!!
Στα παγωμένα Βουνά της Σκέψης σου,ανάβω πυρκαγιές
στις χούφτες μου κρατώ σφιχτά τ’αγκάθια σου μόνο
,,,και βάφω τη ψυχή μου,κόκκινη σαν το Χιόνι!!!